Weet u wie Carl Verheyen is? Hoewel zijn naam zeer Belgisch klinkt moet u deze 66-jarige gitarist en singer-songwriter toch in Los Angeles, Californië gaan zoeken. Hij speelt al muziek sinds 1969 en was lange tijd als gitarist actief bij de Britse progressieve rockgroep ‘Supertramp’ die in 1970 werd opgericht door zangers en songschrijvers Roger Hodgson en Rick Davies. Hij wordt bij de tien beste gitaristen ter wereld gerekend en speelde als sessiemuzikant mee op platen van o.a. ‘The Bee Gees’ en Dolly Parton, maar ook op meerdere soundtracks van films als ‘The Crow’ en ‘Mission Impossible – Ghost Protocol’ en televisieshows zoals ‘Cheers’ en ‘Steinfeld’.

In 1987 richtte hij ‘The Carl Verheyen Band’ op en bracht er meerdere albums mee op de markt, zoals debuutplaat “No Borders” in 1988, nadien gevolgd door nog een zestiental andere albums waarvan “Essential Blues” uit 2018 de laatste release was. Nu verschijnt er echter een nieuwe plaat van Carl Verheyen solo onder de titel “Sundial”. Op dit album staan tien tracks waarin diverse muziekgenres aan bod komen zoals folk, rock, funk, ska, afro-pop en soulvolle ballads. Acht van die composities werden door Carl Verheyen zelf van muziek en/of teksten voorzien.

Twee nummers zijn echter coverversies van bestaande songs: eerst is er “People Got To Be Free”, een blue-eyed soulnummer uit 1968 van ‘The Rascals’ dat werd geschreven door Felix Cavaliere en Eddie Brigati en destijds gezongen door Cavaliere. De tweede coversong is er één van het nummer “Michelle’s Song”, geschreven in 1971 door Elton John en Bernie Taupin voor de soundtrack van de film “Friends”. Carl Verheyen speelt bij dit nummer op mandoline.

Het album “Sundial” werd vorig jaar tijdens de corona-lockdownperiode opgenomen in verschillende studio’s in Californië, Indiana, Iowa en Florida. Producers van de plaat waren Carl Verheyen zelf en opname-ingenieur Mark Hornsby en de muzikanten die een instrumentale bijdrage afleverden waren bassisten Dave Marotta en Tom Child, pianisten-orgelisten Mitchel Foreman en Jim Cox, drummers Nick D’Virgilio, Chad Wackerman, John Mader en John Ferraro en er was extra gitaarwerk van Craig Copeland. Kat Bowser en Beth Cohen zorgden samen voor de vrouwelijke backing vocals op een zestal nummers.

Carl Verheyen verzorgt vanzelfsprekend het gros van het gitaarwerk en hij zingt ook lead vocals op acht van de tien tracks. Onze favoriete nummers uit de lijst zijn de albumtiteltrack, “Garfunkel (It Was All Too Real)”, het 7 minuten durende psychedelische rockepos “Spiral Glide” en de bluesrockballad “No Time For A Kiss” die ook wel uit de componeerkoker van Elton John lijkt te zijn gekomen. De twee louter instrumentale tracks op “Sundial” zijn het afro-popnummer “Kaningie” en “Sundial Slight Return”, een korte ‘fade out’ met enkel akoestische en elektrische gitaar bespeeld door Carl Verheyen aan het einde van deze plaat.

(valsam)